Net als bij het vorige verslag: klik bij het bekijken van de foto's eerst even op 'Ga naar het overzicht', anders krijg je alleen de eerste 25 foto's te zien.

Inmiddels reisverslag nr 4. Ik ben nu zo'n 12 weken van huis, best een lange tijd en nog steeds een apart gevoel hoor; zo'n ander leven. Ik heb er echter absoluut geen probleem mee, het lijkt niet anders dan vanzelfsprekend en ik verveel mij geen moment. De temperaturen overdag stijgen bijna altijd nog boven de 30 en met de hoge luchtvochtigheid is dat erg warm, hoewel dit de koelste periode van het jaar is.

Na een laatste week les te hebben gegeven en afscheid genomen te hebben van mijn studenten, de COLT-kids en veel huisgenoten, kan ik (eindelijk) beginnen aan mijn solo-reis.

Ik begin in Sihanoukville, een toeristische kustplaats. Ik heb niks gepland alleen een busticket gekocht en ik besluit een tuctuc te delen met een dame die naar Otres Beach gaat: een meer afgelegen en rustiger strand. Blijkbaar is het in het grootste gedeelte (Serendipity Beach) vol met dronken (en overdag brakke) toeristen, en dat heeft zo zijn gevolgen (berovingen, geweld, overlast etc.). Duidelijk: Otres Beach dus! Ik besluit uiteindelijk in een dorm (gedeelde kamer) te slapen. Wrakke bedden en zeer dunne matrassen, maar het eet/lounge gedeelte en het uitzicht maken veel goed (ik verblijf bij 'Everythang'). De sfeer is zeer relaxt (de typische backpackers-cultuur; incl. veel achtige hippie-invloeden), en het feit dat er vanaf 8:00 morgens joints worden gerookt zal hierbij vast een rol spelen. Het bier laat iets langer op zich wachten, 12:00 is hier een schappelijke tijd om te beginnen. Je moet de dag eerst even goed beginnen met een bak koffie, of twee. Verstandig hè? Dit genoemd te hebben, heb ik meteen de gemiddelde dag op Otres Beach beschreven, veel meer gebeurt er hier niet. Iedereen hangt wat om, de hele dag. 'S avonds wordt men wat actiever naar mate de ingaande stroom alcohol wat wordt opgevoerd.. Niet echt mijn ding, maar dat relaxte vind ik wel prima. Ik maak een paar wandelingen, ga even zwemmen in de zee en voor de rest is het relaxen, lezen, eten en een praatje links en rechts. Na twee dagen heb ik het wel gezien, het is er heel mooi maar er is echt niks te doen.

Ik neem de boot richting Koh Rong Samloen. Echt een prachtig eiland, er zijn de nodige bungalows maar het is echt prachtig met blauw water, witte stranden en volledige begroeide bergen. Op zoek naar een plaats om te slapen kom loop ik bij een open strandtent binnen en heb meteen contact met wat gasten daar. Twee duitse dames en wat later een Spanjaard. Met hun zal ik praktisch de hele tijd omgaan, grappige, leuke en relaxte mensen. Ik blijf drie dagen op Koh Rong Samleon. De meeste tijd geniet ik van de omgeving, lees ik boeken, praten we, poolen of spelen we Kniffel (Yathzee, maar dan Duits). We maken een paar korte tochtjes over het eiland (naar andere stranden). Niet veel spectaculairs maar toch wel het meest relaxte van verblijf deze eerste twee weken, en gezien de competitie is dat niet makkelijk.

Daarna vertrek ik richting Koh Rong, het moedereiland (oid) van Koh Rong Samloen. Het is veel drukker hier, er zijn de nodige kroegachte eettenten en er zijn zeer veel toeristen. Niet helemaal wat ik gehoopt had, maar goed. Ik blijf hier twee dagen, eveneens veel tijd om te relaxen/genieten. Ik kies ervoor in de 'Kmer Village' te verblijven, het is daar rustiger en ik vind een gasthuis (wat nog niet volledig voltooid is) waar mijn eigen kamer huur voor 5 USD. Ik heb een zaklamp nodig om er te komen, maar het uitzicht is prachtig en er is geen kabaal tot twee uur nachts.

Volgende bestemming (het is 27-10) is Kep. Een zeer ruime, groene en mooie stad. Er is niet heel veel te doen en het is niet erg toeristisch, wat mij wel bevalt na alle drukte van Koh Rong. Het uitzicht (op diverse eilanden) is prachtig. Op zoek naar een bar eindig ik bij Chez Bebe, 200m over een donker pad met veel blaffende honden. Het is een buitenbar, er staan diverse staantafels met krukken bij palmbomen, verlicht met grote lampen. Een speciaal sfeertje, net zoals de enige franse gasten; de eigenaar en een vriend. Zij voelden zich duidelijk niet zo thuis in de drukke westerse cultuur en leven al een lange tijd (15 en 8 jaar) in Cambodja, gezien het type geloof ik dat wel. Het verbaast jullie inmiddels vast niet meer dat ze mij na 2 minuten al een joint aanbieden? En ook niet dat, wanneer mijn huisbaas rond 23:30 uur wat eten voor de kroegbaas komt brengen, hij eerst een grote zak met wiet op tafel legt en een joint begint te draaien. Het is duidelijk een bepaald type mens dat naar deze landen trekt. Gewoon genieten van alles dat er is dan nog niet voldoende, blijkbaar. Verdovende middelen maken het echter helemaal af. Toch wel een beetje triest, naar mijn idee.
Goed, de volgende dag huur ik een scooter en verken de omgeving. Deze is erg mooi. Later ontmoet ik een, op zijn minst volslank (waarom dat relevant is lezen jullie later), gepensioneerd echtpaar uit Nieuw-Zeeland, leuke mensen. Ik maak een hele toer met ze en wanneer we bijna terug zijn bij Kep begint de achterband van hun scooter leeg te lopen. Ik neem de vrouw achterop en de man hangt bijna volledig over het stuur en rijdt zo terug naar de verhuurbedrijf. En deze man (van het verhuurbedrijf) is duidelijk niet te spreken over de situatie. Hij kijkt heel pissig maar zegt niet veel de eerste vijf minuten. Ze krijgen een nieuwe scooter. Op het moment dat we bijna klaar zijn kan deze meneer zich echter niet meer inhouden: "You are too fat!.. Too fat.. You see, small tire. You are too fat".. Okee, die zag ik niet aankomen. Net als de meneer uit Nieuw-Zeeland (NZ), die ook niet echt weet wat hij hier mee moet. We gaan er maar vandoor. We rijden naar het nationale park, een stijl pad in zeer slechte conditie. Vol met stenen, met inderdaad een klein achterwiel, dat ziet er niet echt gezond uit voor de scooterbanden: ik begin de zorgen van de verhuurmeneer wel te begrijpen. Maar het gaat goed, deze keer. Met de scooterbanden althans. Op een gegeven moment is er de mogelijkheid een wandeltocht te doen met diverse uitkijkpunten en andere bezienswaardigheden. De man blijft wachten (met meer 100KG een goed idee) maar de vrouw gaat wel (minimaal 90 KG), net als een vrouw uit Oosterijk. De vrouw uit NZ is niet echt fit en na 100 meter hebben we een eerste rustmoment. Het gaat gestaag, maar we komen er en we scheiden onze wegen na 350m. Ik vind mooie uitkijkpunten en spot een slang (rond de 1,5m maar dun) in de struikjes. Nice.. En ik kan een paar foto's maken! Als ik terug loop hoor ik een roep om hulp, zoek de andere vrouwen op. De vrouw uit NZ heeft haar enkel (zwaar) verstuikt, en kan de eerste 5 minuten slechts enkele stappen zetten. Slechts 400m te gaan maar met zeer veel hoogteverschil(!), smalle paden en een zware vrouw die amper op haar rechter voet kan staan, wordt dit een uitdaging. Ik til een aanzienlijk gedeelte van haar gewicht waar mogelijk en de andere vrouw gebruikt een band om de middel van deze vrouw om de neerwaartse druk te verlichten. Pff.. Echt geen pretje, we hebben heel veel mazzel dat het maar een korte afstand is. Minstens een uur en heel heel veel zweet verder komer we terug bij onze scooters. Het begint donker te worden dus tijd om te gaan.
Tweede dag Kep: ik ga naar Rabbit Island. Alweer heel mooi, het wordt bijna eentonig hé? Ik maak een (ongebruikelijke) tocht langs de rand van het eiland, deels door het water en kom bij een praktisch verlaten strand uit. Eén van de mooiste die ik heb gezien. Echt de moeite waard. Een local biedt mij nog een cocusnoot, en dan is het heerlijk genieten geblazen!

Na Kep ga ik terug naar Phnom Penh, hier zoek ik veel bekenden op. Leuk om veel vrienden van de laatste tijd weer even te zien, maar voor mij niet echt iets om over te schrijven.

Na drie dagen is het wel weer genoeg echter, ik vertrek naar Mondulkiri. Een leuk plaatsje in een mooi, bergachtig landschap. Ik maak twee tochten, eerste één waarbij we (helaas tamme) olifanten opzoeken. Sommige mensen rijden daar ook op, maar ik wil dit gebeuren niet ondersteunen en doe het niet. We zien veel van het mooie landschap en maken een toch door de Jungle.

De volgende dag doe ik een echte jungle-toer. Vijftien kilometer door bergachtig landschap, dat kost 5 tot 6 uur. Niet zo zwaar als gedacht en erg interessant. Na 1,5 uur lopen, lopen we door een rijstveld (waar het oogsten plaatsvind) en roept een 'local' (uit de Dunong gemeenschap) wat naar ons. Hij nodigd ons uit slang met hen te eten. Prima, ik heb al twee keer eerder slang gegeven, niet veel vlees maar oke. Er staat een grote, blikken schaal met een dikke vette slang. Geen idee hoe lang deze was (ze delen deze slang uit aan iedereen, mijn gids krijg ook een stuk) maar de doorsnee: zo'n 10 centimeter! Vet! In de vroege ochtend 'gevangen' (kop eraf), en de eerste stoofpot is klaar, ik kan zo aanschuiven. Best goed moet ik zeggen, de eerste keer dat ik aardige portie slang naar binnen werk. Verder houden Cambodjanen op het platteland van shotglas rijstwijn (20% alcohol of meer), dat had ik al eerder gezien. Maar bij zo'n feestmaal hoort natuurlijk veel rijstwijn. Eerst legen we een half volle 1,5L fles, daarna komt een nieuwe op tafel en ook hier worden nog meerdere shotglazen uit genomen. De tijd op dit moment? Zo'n 10:30 in de ochtend. Goed drinken is belangrijk als je de hele dag in de hitte aan het werk bent, dit devies nemen ze ter harte.. Uhm.. Ik doe het wat rustiger (ik krijg later halve shotglaasjes) aan maar ik kan niet echt weigeren. Lekker is het ook niet. Ik geef hen pinda's en snoepjes die ik nog had, dat wordt gewaardeerd en we zeggen gedag. Een interessant begin van de dag. Hik. Met nog zeker vier uur door de bergen trekken vraag ik mij af of dit verstandig was, maar mijn gids (60KG) heeft bijna de helft meer op dan ik, dus het zal wel. We zien een aantal watervallen (waarvan één echt prachtig is) en een paar zeer interessante bomen. Zie de foto's. Verschillende bomen die later in elkaar groeien, geen idee hoe dat werkt, dat is iets om mij thuis nog eens in te verdiepen. Ik zie nog een stinkdier, (helaas) geen slangen, veel verschillend vlinders en andere insecten. Oja, en bloedzuigers, het stikt ervan in het bos (deze leven daar) en je bent continue aan het 'plukken'. Dat is niet makkelijk, het zijn nare plakkerige beestjes en ze maken open wondjes (bij mij 2) als je te laat bent. Ik heb gelukkig ontsmettingsmiddel mee. We zwemmen nog bij een kleine waterval en eten weer wat met een aantal locals. Weer met drank, een ander type, gelukkige wat lichtere wijn. Ze zijn weer erg (te) gul, het spul is toch heel simpel te maken. Oja, en het lijkt een soort 'instant-hangover' effect te hebben. Ik ging me er niet echt beter van voelen maar desondanks kom ik de hele tocht prima door.
Ik ontmoet nog wat bekenden uit Phnom Penh, dat is blijkbaar gewoon als je aan het reizen ben. Oja, en een gast uit Zweden die uitwisselingsstudent in Groningen was en waarmee ik blijkbaar voor twee vakken in dezelfde collegezaal heb gezeten. In 2011. De wereld is klein.

Vervolgens ga ik naar Kratie, daar zit ik nu.. En dat is iets voor het volgende verslag. Tot de volgende keer!

Groeten,

Wouter