Reisverslag 6: Vietnam

Vietnam.

De reis naar Vietnam, vanuit Sam Neua, is redelijk lang. Ik vertrek 6 uur richting het station. Vertrek is pas 8 uur, een uur later dan mij was verteld. Er volgt een lange busreis over relatief slechte wegen, vooral in Vietnam rijden we hoofdzakelijk over modderwegen. We stappen tegen de avond over op een nieuwe bus, die vervolgens rond 22:30 bij onze busstop aankomt. We bedanken voor minstens 10 opdringerige tuctuc/moto/taxichauffeurs, en gaan lopen. We vinden geen hotels onder 12 USD per kamer, dus dat doen we dan maar. Met we bedoel ik mijzelf en een Canadees koppel dat ook in de bus zat, waarmee ik de 10 dagen in Vietnam bijna elke dag iets mee gegeten, gedronken en/of ondernomen heb (gepland en ongepland).

Hanoi is een leuke stad, in de drie dagen dat ik er ben loop ik veel kilometers maar neem ook de nodige tijd om te relaxen in een van de vele koffiecorners (ik ken geen betere koffie dan de Vietnamese). Het Hoan Kiem meer is een van de mooie locaties om rond te lopen, een boekje te lezen of een praatje te maken. Dat laatste gebeurt veel, rustig een boekje lezen in het openbaar is er namelijk niet bij. Ik word veel aangesproken en dat vind ik niet erg, doorgaans zijn het leuke gesprekken met geïnteresseerde mensen. De Vietnamezen zijn duidelijk uitgaander en extraverter dan de Laotianen.
De straatverkopers zijn hier wel een gradatie opdringeriger dan ik tot zover heb meegemaakt. Zoheb je bijvoorbeeld straatverkoopsters van donut-achtige creaties en ze duwen deze bijna letterlijk je strot in. Je kunt je mond beter dichthouden en doorlopen. Soortgelijk zijn de 'interacties' met rondlopende schoenmakers. Ik loop op zeer afgeragde loopschoenen en elke mobiele schoenenmaker begint al wijzende naar je schoen panisch te roepen alsof er een ongeluk is gebeurd. Ze lopen zoveel mogelijk in de weg en zodra je stopt met lopen duiken ze op je schoenen af om te beginnen met hun 'reparatie'. De eerste keer word ik drie keer tot stilstand gebracht en blijf ik vanwege de overdreven panische reactie stilstaan voor 5 tellen. Ik heb al drie keer verteld dat het niet nodig is. Toch lijmt menner de zijkant van mijn schoen vast (wat ongeveer een dag zal blijven zitten), ik zeg bedankt en wil hem 5000 Dong geven (20 eurocent), maar meneer zegt: 100.000 Dong. Wat de...? Dat is omgerekend 4 Euro, daar kun je een dag van eten hier. Voor een beetje lijm? Ik zeg dat ik van plan was hem iets te geven, maar dat hij er nu naar kan fluiten. Ik heb tenslotte nergens om gevraagd en ik wil hem hiervoor niet belonen. Hij roept, al naar de grond kijkende, enkele keren iets dat op 'f*ck you' lijkt, en ik loop door.
Later die dag zal ik er nog drie ontmoeten, deze keer laat ik ze niet meer aan mijn schoenen komen. Een figuur maakt het wel erg bont, hij volgt mij meer dan een hele straatlengte en blijft maar panisch doen. Normaal stop ik en vraag ik ze kalm te herhalen wat ik ze al drie keer verteld heb: 'NEE', maar deze meneer duikt zodra ik stop naar mijn voeten. Ik stop nog twee keer om hetzelfde te proberen maar meneer doet hetzelfde.. Met geen mogelijkheid valt er tot hem door te dringen.Hij is zich echt totaal niet bewust van de buitenwereld en richt zich zwaar neurotisch tot mijn voeten. Echt bizar, maar als ik hem negeer en door blijf lopen geeft hij op een gegeven moment op. Dit zal ik vaker tegenkomen.

Na drie volle dagen Hanoi neem ik de nachtbus naar Sa Pa, een plaatsje vlak bij de grens met China, dat bekend staat om haar mooie bergachtige natuur in combinatie met de vele rijstvelden (op de berghellingen) en diverse watervallen. De nachtbus arriveert rond 5 uur maar we mogen, zoals zij deze reis aanbieden, nog slapen in deze bus tot 7 uur. Het stikt hier van de traditioneel geklede (en hardnekkige) vrouwtjes die je spul proberen te verkopen of over proberen te halen een nacht of twee in hun dorp te verblijven. Het is zeer mistig hier, en dat geeft dit stadje wel een bepaalde charme. Zeker in combinatie met warme uitstraling van alle restaurantjes, de vele marktkraampjes en alle traditioneel geklede mensen. De eerste dag loop ik veel rond, koop wat souvenirs op de markt en breng ik veel tijd door in restaurantjes. Het is gewoon koud hier, en door de dichte mist is er weinig te zien. Ik doe het rustig aan. Oja, ik woon nog een mis bij in het mooie katholieke kerkje (met het Canadese stel), we waren benieuwd. Er wordt veel gezongen door de jeugd, dat klinkt best goed. De pastoor straalt niet echt veel passie uit, gelukkig praat hij ontzettend snel en duren zijn preken niet zo lang. Het duurt een uur maar voelt niet zo lang. Ik huur een scooter voor dag twee, en begin te toeren rond 9:30. Ik ben op zoek naar twee watervallen, met de mist, de kou en het rijden op een scooter wordt je gegarandeerd koud. Echt koud, ik kan mijn handen voordat ik bij de eerste waterval weinig bewegen. Na beide watervallen keer ik terug, tijd voor een kop warme thee. Na een beetje opgewarmd te zijn ga ik weer toeren, en zie ineens dat de mist in de vallei bij het dorp grotendeels verdwenen is: ik heb een prachtig overzicht over de bergen met rijstvelden. Ik toer tijden rond, maak een wandeltocht naar een waterval en ben aan het einde behoorlijk nat (ook al draag ik 2 shirts, een trui een regenjas). Ik besluit toch verder te toeren en vind een mooi dorpje met wederom veel rijstvelden, het is inmiddels weer mistig. Daarna keer ik terug, ik vind een restaurant met een open haard en mensen bieden meteen een centrale plaats aan bij de open haard: ze konden wel zien dat ik dat nodig had. Leuk, gezellig en vooral een heel apart gevoel om in Vietnam totaal verkleumd, met een beker warme chocolademelk bij de open haard te zitten. Maar het heeft ook wel wat.

Ik neem de nachtbus terug naar Hanoi en we worden vier uur 's ochtends de bus uitgetrapt, terwijl ons verteld werd dat we tot 6 a 7 uur in de morgen konden slapen. De lui zijn super bot, er valt niet mee te praten anders dan dat ze ons netjes kunnen vertellen dat we bij een van hun wachtende taxi-vriendjes in kunnen stappen om voor teveel geld 7 straten verderop afgezet te worden. Nadat we (ik en twee Nederlandse meisjes) de bus verlaten hebben gaan we lopend op zoek gaan naar een hostel. Ze weten er wel 1, dus met de navigatie in gaan we op weg. We lopen (nog half slapend en geïrriteerd ) al pratende richting dit hostel, en ineens slaak het meisje links van mij een gil, en voordat ik doorheb wat er gebeurt zie ik iemand wegrennen naar zijn scootervriendje 25 meter verderop. Ik draag mijn grote backpack en kleine tas, ren toch achter hem aan maar zie dat het geen zin heeft. Het is het ook niet waard. Gelukkig was de telefoon verzekerd en deze werkt ook niet goed meer. Maar toch, dat geeft wel een extra nare nasmaak. Ik ontmoet veel ontzettend veel aardige mensen in Vietnam, maar het aantal 'minder prettige' interacties is in Vietnam groter dan in Laos, net als in Cambodja. De verschillen zijn groot, sommige mensen zijn super aardig, voor anderen ben je niks meer dan hun brood. Mensen kunnen zich ook erg aardig/geïnteresseerd voordoen, zich erg open stellen, tot het moment dat ze zien dat er niks te halen valt en dan met een compleet neutraal of geïrriteerd gezicht weglopen. De buschauffeurs hier behoren tot de grootste botteriken, zowel in het verkeer als in hun omgang met klanten. Ze lopen je te commanderen, en een poging even rustig met ze te praten lijkt meestal zinloos. Je kunt niet doordringen tot hun wereld. Naarmate ik zuidelijker kom lijkt dat steeds beter te worden, mensen zijn vriendelijker en ik ontmoet hier tijdens mijn vele oprechte, leuke Vietnamezen die niet te beroerd zijn hun eten en drinken met jou te delen..

Na Hanoi ga ik naar Cat Ba, een dorpje dat zich bevindt bij het bekende Halong Bay (mooie, blauwe zee in combinatie met rotsachtige kliffen die zich midden in het water bevinden). Ik doe een boottoer waarin we nog kajakken, zwemmen en verse vis eten.

Dan naar Ninh Binh, nadat ik voor een dag terug ben in Hanoi. NB heeft een met Cat Ba vergelijkbare, rotsachtige omgeving, maar dan op land. Ik ga o.a. mee met een boottocht die dwars door bergen heen gaat. Ik spring nog half voor vrachtwagen omdat een scooterpassagier zijn laptoptas met een laptop op de weg laat vallen, deze blijft gespaard en blijkt nog te werken na zijn val ook! We toeren nog een dag rond, zien een imposante toren en zoeken deze op. Per toeval hebben we, horen we achteraf, het grootste tempelcomplex van zuid-oost Azië ontdekt (Bai Dinh). Tempels zijn niet echt mijn ding, maar dit is toch wel erg imposant. De schaal van alle creaties doet het lijken alsof dit een complex voor reuzen is. Het tempel complex is half op een grote heuvel is gebouwd en heeft een indrukwekkend uitzicht.

En dan, na twee weken in Vietnam te zijn geweest, gebeurde het volgende..... Ik had geen zin meer om te schrijven. Dus ik ga, nu ik inmiddels thuis ben, nog een paar dingetjes uitlichten en dat is het.

Na Ninh Binh ga ik naar Phong Nha Ke-Bang, waarvan op zo'n 40km afstand de recent ontdekte 'Paradise Cave' ligt. Zeer indrukwekkend, zie de foto's. Mijn scooter houdt er nog mee op, nadat het vanaf het begin al zat te stotteren. De bougie is stuk, gelukkig zijn er veel mensen met verstand van scooters (iedereen lijkt zo'n ding te hebben), en deze wordt gerepareerd (met wat tape) voor omgerekend €2.
Vervolgens ga ik naar Hue voor een paar dagen, dan Hoi An. Hier vier ik kerst met twee Nederlandse jongens en met hen toer ik door de Hai Van pass, bekend van Top Gear.

Daarna ga ik naar Tha-Trang, dan Dalat. De laatste is een mooie groene stad met een comfortabel klimaat, waar ik vier dagen blijf. We maken twee mooie dagtochten op de scooter door mooie en diverse omgevingen. Rondtoeren blijft één van mijn favoriete activiteiten in Vietnam.
Vervolgens Mui Ne, hier zijn witte en rode zandduinen te vinden. Het lijkt erg op een woestijn, hoewel deze duinen in werkelijkheid maar erg klein zijn.

Dan Ho Chi Minh-stad, ofwel Saigon. Een zeer drukke stad, waar ontzettend veel gebeurt. Als je het verkeer hier observeert lijkt het echt gestoord, stromen verkeer in verschillende richtingen rijden hier dwars door elkaar heen. Het is waarschijnlijk ook gewoon gestoord hoewel er wel een bepaalde logica achter zit. Ik besluit mij op mijn één na laatste dag toch aan te gaan wagen, als ik de Cu Chi tunnels wil bezoeken. Georganiseerde toers zijn gewoon niet mijn ding, en laat de scooter dat juist wèl zijn... Het duurt meer dan een uur en een kwartier om de stad uit te komen in alle gekte, maar vind het stiekem wel leuk. Je moet hier gewoon alert zijn op wat er voor je gebeurt, niet nadenken (daar is geen tijd voor!) en voorspelbaar zijn.
Verder bezoeken we nog Can Tho, een grote stad in de Mekong Delta, waar we een bootje huren (incl. schipper natuurlijk) en de drijvende markten opzoeken (waar 'Mekong-Cowboys' koffie en andere drankjes aanbieden) en wat rustigere kanalen varen. We toeren verder op de scooter door de meest afgelegen paadjes waar locals ons diverse keren uitnodigen voor een drankje, sterkte alcohol, een sigaretje of 'Katauw' (klinkt als; geen idee wat het is en dat wil ik waarschijnlijk ook niet weten). Mensen zijn hier zeer geïnteresseerd en groeten bijna altijd (terug). Gewoon zulke leuke mensen: ik vind het jammer dat we hiervoor maar één dag hebben.

Volgende stop is Ha Tien, daarna ga ik Phu Quoc, een eiland met mooie (witte) stranden en een blauwe zee. Niet verkeerd om hier nog even een paar dagen door te brengen voordat ik weer naar HCM ga om naar huis te vliegen. Naast op het strand te relaxen maken we nog twee dagtochten op de scooter en rijden over willekeurige zandweggetjes en glijden daarbij alle kanten op. Een beetje riskant, maar gewoon erg leuk.

Mijn hele Azië-ervaring voelt nog heel onwerkelijk en dat zal denk ik wel zo blijven. Het is echt een geweldige ervaring geweest. En nu, nu zit ik hier weer in mijn oude leventje en het voelt zo vertrouwd dat het lijkt alsof ik maar twee weekjes weg ben geweest. Azië voelt als een andere wereld, dimensie, en dat kan ik maar tot beperkte hoogte uitleggen.. Dat het interessant en leerzaam ging zijn had ik wel verwacht, maar wat dat betekent.. daar had ik mij maar weinig van voor kunnen stellen.. Ik heb ontzettend veel prachtige dingen gezien, ervaringen gehad, geweldige mensen ontmoet. Aan de andere kant heeft het mij veel aan het nadenken gezet.. Je ziet veel meer van èchte wereldproblemen: armoede, honger, ziekte (geen geld = geen zorg), maar ook zaken als ongelijke rechten, corruptie, machtsmisbruik en (zeer ernstige) milieuvervuiling (waarvoor wij ze niks kwalijk kunnen nemen, zij maken zich nog zorgen over primaire behoeften). De 'economische vooruitgang' die plaatsvindt in ZO-Azië lijkt ook maar beperkte rijkdom met zich mee te brengen. Het lijkt in de meeste gevallen slechts een klein percentage van de bevolking te zijn dat 'profiteert', en ik vraag mij af hoe duurzaam deze 'vooruitgang' zal zijn. Het brengt weer hele nieuwe problemen met zich mee, veel Aziaten lenen bijvoorbeeld geld voor zaken die ze helemaal niet nodig hebben. Westerse producten/diensten die hen met name 'status' lijken op te leveren.... Oja, en dus financiële afhankelijkheid + problemen.. Ik ben erg benieuwd hoe de situatie zich daar gaat ontwikkelen, ik weet alleen dat ik niet geloof in een ontwikkeling die zal lijken op de ontwikkeling die wij in de westerse wereld hebben doorgemaakt de laatste 70 jaar. Ook zal het het gros van de problemen daar niet oplossen, vrees ik.. Een echte oplossing van de problemen in ZO-Azië (en andere delen van de wereld) zal niet vanzelf ontstaan door economische groei. Ik ga er verder niet op in, anders wordt het weer zo'n lang verhaal. Een laatste dingetje dat mij opvalt is dat wij na al die technologische vooruitgang, die deze echte problemen grotendeels ondervangen heeft, ons toch nog bijna net zoveel druk lijken te maken.. Toch wel apart, als je deze twee werelden vergelijkt.. Zo is er veel meer, maar ik laat het hier bij..

Ik zit inmiddels weer thuis, het is 2 graden Celsius en dat is wel even wennen... Maar ik ga mij thuis ook wel weer vermaken. Daar zit ik niet over in. Ik heb weer heel wat mensen op te zoeken, zaken om mij op te gaan oriënteren en mijn studie begint weer met een kleine twee weken... Genoeg te doen. Kortom, ik ben weer thuis!

Bedankt voor het lezen van mijn blog(s). Hopelijk hebben jullie het met plezier gelezen.

Warme groeten vanuit een koud Nederland,

Wouter